Przyczyna – szukać, znaleźć, wyeliminować
Najlepsze wyniki leczenia w medycynie daje zawsze terapia przyczynowa, czyli taka, która powoduje zlikwidowanie powodu danego schorzenia. W przypadku łaknienia spaczonego takim powodem może być chęć destrukcji siebie wynikająca z poważnych zaburzeń psychicznych. Do odnalezienia i pozbycia się tych zaburzeń służy właśnie psychoterapia.
Polecamy: Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne u dzieci i młodzieży
Psychoterapia metodą behawioralno-poznawczą
Metoda ta polega na stopniowym „oduczaniu” pacjenta pewnych zachowań i nauki prawidłowych skojarzeń pomiędzy czynnościami, myślami a zachowaniami. Jest o wiele bardziej powierzchowna niż psychoanaliza, wypracowana przez Sigmunda Freuda, trwa też o wiele krócej (maksymalnie pół roku). Nadaje się do leczenia zaburzeń, leżących u podstaw łaknienia spaczonego u osób, cierpiących na depresję i w połączeniu z leczeniem uzupełniającym lekami przeciwdepresyjnymi.
Psychoterapia metodą głębokiej analizy osobowości
Bardzo często za przypadkami łaknienia spaczonego stoją głęboko ukryte zaburzenia osobowości, czyli pewne dysfunkcje, które do wyleczenia wymagają głębokiej terapii w nurcie psychoanalizy. Obrazowo można to przedstawić jako stopniowy rozkład poszczególnych elementów osobowości, ich segregacja oraz wyłonienie spośród nich tego, który jest najbardziej bolesny, a następnie wyeliminowanie go. Następuje to przy udziale psychologa lub psychiatry, który nadzoruje zachodzące zmiany, koryguje ewentualne błędy i daje pacjentowi poczucie bezpieczeństwa. Potem osobowość z powrotem zostaje „poskładana”, ale już nie przy pomocy terapeuty, ale przez samego pacjenta – gwarantuje to stabilność i powodzenie całej misji. Po takiej wspólnej pracy, która zazwyczaj jest trudna, bolesna i czasochłonna (efektywna psychoanaliza trwa bowiem co najmniej dwa lata), pacjent samodzielnie i naturalnie eliminuje ze swojego życia destrukcyjne zachowania, którym jest na przykład jedzenie przedmiotów, które nie są żywnością.
Depresja a terapia w leczeniu łaknienia spaczonego
Istnieje pewna analogia w przypadkach łaknienia spaczonego i depresji. Polega ona na niedoborze dopaminy. Jest to substancja, występująca w mózgu, która powoduje uczucie satysfakcji i zadowolenia. Zarówno u pacjentów, cierpiących na łaknienie spaczone oraz u chorych na depresję, dopaminy jest za mało. Powoduje to uczucie niezadowolenia i niemożność odczuwania przyjemności, dlatego chorzy wszystkimi możliwymi sposobami usiłują poprawić sobie nastrój. Dzięki użyciu odpowiednich leków pod kontrolą lekarza oraz prowadzeniu psychoterapii, oba te zaburzenia są całkowicie uleczalne.
Zobacz także: Mechanizmy obronne - co to takiego?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
